زندگی بدون عشق همچون درختی بی بار و برگ است.   جبران خلیل جبران

عشق از جمله هیجانات بسیار مهم زندگی است که درعین‌حال سوءتفاهم‌های بسیاری درباره آن وجود دارد. مغز انسان ها به طور طبیعی برای ارتباط با دیگران سیم کشی شده است. ما تنهایی و طرد را همچون خطراتی دردناک برای بقا تجربه می کنیم. به خاطر دلایل زیستی و فرهنگی ما بر این باوریم که نیازمند تجربه کامل عشقی ماندگار هستیم. با این وجود در واقع عشق لزوماً وضعیتی تغییرناپذیر و ماندگار یا چیزی که بیرون از خود پیدا کنیم نیست. بلکه موضوع این است که پتانسیل عشق درون ما قرار دارد و عبارت است از این که اراده و تمایل ما به دوست داشتن دیگران و اهمیت دادن به آنها. عشق طولانی مدت به طور خودکار به وجود نمی آید بلکه نیازمند تلاش جدی است یعنی خودخواهی نکنیم و از آسیب پذیری نترسیم. در پایین ده واقعیت علمی درباره عشق بیان می شود که می تواند به شما کمک کند بدانید عشق واقعاً چه چیزی است و چه چیزی نیست.

1) عشق با اشتیاق یا شهوت فرق دارد.
هرچند جذابیت جسمانی بخش مهمی از عشق برای بسیاری از ما است، عشق هیجانی متفاوت از شهوت است. برای همین است ما عاشق هرکسی که برایمان جذاب است نمی شویم. مطالعاتی که در آن مغز اسکن شده است نشان می دهد ما شهوت را در بخش های انگیزش/پاداش مغز نشان می دهیم در حالی که عشق بخش های مربوط به مراقبت و همدلی را فعال می کند.
2) عشق هم احساسی آنی و هم یک وضعیت ذهنی طولانی مدت است.
پژوهش های جدید نشان می دهد ما عشق را در لحظه تجربه آن از عمق جان و مثل همدلی و صمیمیت عمیق تجربه می کنیم. قلب عاشق و معشوق با ریتمی مشابه می زند. در آن لحظه ارتباط افراد عاشق حالت های چهره، بدن و ریتم های بدنی همدیگر را تقلید می کنند. ز سوی دیگر عشق می تواند یک وضعیت ذهنی و هیجانی پایدار باشد که ما در آن عمیقاً درباره بهزیستی فردی دیگر دغدغه داریم، رنج او را تحمل نمی کنیم و با مواظبت از او تسکین پیدا می کنیم و شادی او شادی ما می شود. شاهد این ماجرا همه والدینی است که در جشن فارغ التحصیلی فرزند خود احساس غرور و شادمانی می کنند!
3) ساختن رابطه عاشقانه پایدار محتاج تلاش است.
فرا تحلیل (یعنی تحقیقات گوناگون را خلاصه کردن) بهترین مطالعاتی که درباره روابط عاشقانه پایدار انجام شده است تعدادی از الگوهای رفتاری زوج های با عشق ماندگار را مشخص کرده است. این زوج ها وقتی کنار هم نیستند درباره هم به طور مثبت فکر می کنند، از رشد شخصی همدیگر حمایت می کنند و تجربیات مشترکی با هم دارند که از طریق آن می توانند همدیگر را بیشتر و بهتر شناخته و از این دانش در جهت بهبود رفتار مثبت خود استفاده کنند.
 
4) ما فعالانه می توانیم ظرفیت خود برای عشق ورزی را افزایش دهیم.

پژوهش‌هایی که درباره توجه آگاهی و شفقت به خود انجام شده است نشان می دهد که انجام این راهبردها می تواند ماه ها مغز ما را مثبت تر و همدل تر کند. راهبانی که به طور منظم تمرین ذهنی شفقت را انجام می‌دهند ریتم فعالیت مغزی متفاوتی را در مقایسه با نوآموزان یا افراد عادی دارند. تمرین توجه آگاهی و شفقت فعالیت مناطق مغزی مرتبط با هیجان های مثبت و همدلی را افزایش می و فعالیت مناطق مربوط به ترس را کاهش می دهد. این فعالیت ها همچنین ارتباطات درون مغزی را افزایش می دهد- الگوی مغزی که در افراد دارای دلبستگی ایمن دیده می شود.
5) عشق فقط در مغز نیست
بسیاری از پژوهش ها نشان می دهد که ارتباط عاشقانه برای سلامت جسمانی طولانی مدت ضروری است. تنهایی و فقدان ارتباط های اجتماعی طول عمر ما را مثل سیگار کشیدن کاهش می دهد. عضو مسجد، کلیسا یا کنیسه یا یک گروه اجتماعی بودن تأثیر تنهایی و فقدان ارتباط را کاهش می دهد. مخصوصاً در مورد مردان ازدواج سلامت طولانی مدت را کاهش و مرگ همسر خطر مرد زودهنگام را افزایش میدهد. ما نمی دانیم وقوع چنین پدیده‌ای آیا به خاطر ارتباط جسمانی و هیجانی است یا به خاطر آن که همسران یکدیگر را به تغذیه کافی و مراجعه به دکتر ترغیب می کنند.
6) اگر روی عشق ورزی تمرکز کنیم می توانیم آن را بهبود ببخشیم.
  وقتی توجه خود را روی احساسات عاشقانه و رفتارهایی که برای محبوبمان انجام می دهیم متمرکز کنیم یک مارپیچ مثبت حسن تفاهم، شادمانی و عمل متقابل را شروع می کنیم. بگذارید روشن تر بگویم ما همه می‌خواهیم مورد قدردانی، مراقبت و درک متقابل قرار بگیریم. پژوهش ها درباره قدردانی نشان می دهد که نشان دادن قدردانی به صورت کلامی با رفتاری هم در قدردان و هم در فرد مورد قدردانی قرارگرفته هیجان های مثبت ایجاد می کند.
7) عشق یک کمیت ثابت نیست
عشق ورزیدن زیاد به یک نفر به معنای آن نیست که شما نسبت به دیگران کمتر عشق ورزی می کنید. در واقع برعکس این فکر درست است. عشق ظرفیتی است که می توانید با مراقبت ذهنی، اشتغال خاطر هیجانی و اعمال مراقبت گرانه درون خود بسازید. وقتی ما روی احساسات عاشقانه خود به فرد دیگری تمرکز کرده و طعم آن را می چشیم، احساس رضایتمندی و ارتباط حاصل از آن می تواند باعث شود که برای عشق ورزی به طور کلی انگیزه بیشتری پیدا کنیم.
8) عشق نامشروط نیست
یکی از پیش شرط های عشق ورزی احساس امنیت و اعتماد است. برای آنکه ارتباطی عاشقانه و همدلانه برقرار کنید بایستی که بخش قشر پیشانی مغز شما به بخش بادامه مغز شما-مرکز هشدار مغز- پیامی با این محتوا بفرستد: واکنش جنگ یا گریز را متوقف کن. افرادی در دوران کودکی تجاربی مثل مورد غفلت قرار گرفتن، آزاردیدگی یا تجربیات آسیب زننده دیگری که به دلبستگی ایمن ضربه می زند را تجربه کرده اند در متوقف کردن واکنش جنگ یا گریز مشکل دارند. آنها به همین جهت نمی توانند برای عشق ورزی به قدر کافی احساس امنیت کنند. چنین خصلتی می تواند به واسطه رواندرمانی یا بودن با شریک عاطفی که به طور مکرر اعتماد و مراقبت از خود نشان میدهد اصلاح شود. با این حال اگر بیان مکرر حس مراقبت و اهمیت دادن از سوی شما نمی تواند موجب اصلاح این وضعیت در همسر یا نامزد شما شود آن موقع بهتر است به طور جدی به فکر راهکار دیگری مثل جدایی یا مشاوره گرفتن از روانشناس باشید.
9) عشق ضرورتاً ابدی نیست ولی می تواند اینطور باشد
ما می دانیم که عشق غیرقابل تغییر و ثابت ممکن است اما بهنجار و رایج نیست. در واقع برخی نظریه‌پردازان حتی ایده «خود» غیرقابل تغییر و ثابت را به چالش کشیده اند. ما همان فرد ده سال قبل نیستیم. تجربیات زندگی می تواند وضعیت زیستی، فکری و رفتاری ما را تغییر دهد؛ بنابراین وقتی یک فرد نیاز به تغییر دارد یا افراد در جهت های متفاوتی رشد می کنند روابط ممکن است به مشکل بربخورند. روانشناسی به نام آرت آرون و همکارانش در پژوهش های خود نشان داده اند که تنها در بخش کوچکی از افراد عشق شدید و طولانی -مثل روزهای اول عشق- به محبوب پیدا می شود.

به طور خلاصه عشق برای زنده ماندن تا حدودی نیازمند گل خریدن و هدیه دادن به معشوق و تا حدودی نیازمند تعهد و تلاشی دید است. ما می توانیم به افراد زیادی عشق بورزیم و عشق ما را سالم تر و شادمان تر می کند.

منبع:
PSYCHOLOGYTODAY.COM