کم کم غروب ماه خدا دیده می شود
صد حیف ازین بساط که برچیده می شود
در این بهار رحمت و غفران و مغفرت
خوشبخت آن کسی ست که بخشیده می شود
عید شما مبارک
فرازهایی از دعای وداع امام سجاد(ع) با ماه رمضان:
بدرود ای بزرگترین ماه خداوند و ای عید اولیای خدا...
بدرود ای ماه دست یافتن به آرزوها...
بدرود ای یاریگر ما که در برابر شیطان یاریمان دادی...
بدرود ای که هنوز فرا نرسیده از آمدنت شادمان بودیم
و هنوز رخت برنبسته از رفتنت اندوهناک.
دل کندن از خوبیها چقدر سخت است، دل بریدن از دیدار دوستی عزیز که روز ها و شب های مدیدی با او همنفس و مأنوس بوده‌ای، برای همدمی و همدلی باو، در دل شب از خواب ناز پریده‌ای تا با لحظه‌های خلوتش همراه و همکلام شوی
پیشترها از او شنیده‌ای که:
در دل شب خیز و ریز قطره اشکی ز چشم
که دوست دارم کند گریه، گنهکار ما
این میهمان دلنشین سراسر حبیب خداست، از سر و رویش رحمت و همدلی می‌ریزد، چونان بارانی می‌ماند که رهگذر دوست دارد از ریزش نگاه یکریز او خیس شود. تمام خشکی‌هایش را بشوید و روحش را تر و تازه کند. رمضان چنین لطف و لطافتی دارد. چون نسیم باران می‌وزد و می‌ریزد و در مسیرش همه را می‌نوازد. به کردار رودخانه، تمام سنگ‌ریزه‌ها و ناخالصیها را از بستر وجود می‌زداید و با خود می‌برد. این بار اگر رحمت الهی که از چشم آبی آسمان لایتناهی فرو می‌ریزد، کودک طبع آدم دوباره به ترانه می‌نشیند.
انسان به حکم "کل مولود یولد علی الفطرة" با فطرتی پاک و پیراسته پا در عالم خاکی می‌گذارد. فطرتی پاک که هیچ ردپا و رگه‌ای از گناه در آن نیست و تو گویی قطعه‌ای از آسمان صاف و آبی است در یک روز تماشایی آفتابی، همین فطرت آبگون در گذر از جاده‌های پر پیچ و خم زندگی، گاهی چنان در هاله‌ایی از گرد و خاک تعلقات و تمنیات مادون فرو می‌رود که مشکل می‌توان آن صورت اولیه‌اش را بازشناخت و بازتاباند.
هر خبط و خطایی که در پندار و گفتار و کردار آدمی روی می‌دهد، اثری سوء بر چهره آدمی فطرت آسمانی می‌گذارد. که روح آدمی را زمین‌گیر می‌سازد، دقیقاً همین جاست که باران لطف الهی فرو می‌ریزد.
رمضان از راه می‌رسد و ما را بی‌چتر به زیر باران می‌خواند تا با او همقدم شویم. شاید که در زلال آرایه‌های این باران، آلایه‌های وجود خویش را مخمحل سازیم و همچون کسی که تنی به آب میزند، بار دیگر فطرت خود را پاگیزه گردانیم.
اول دلم را صفا داد، آیئنه‌ام را جلا داد
آخر به باد فنا داد، عشق تو خاکستر من
و اینک این مهمان مغتنم، آهنگ رفتن ساز کرده. پس از یک ماه قرابت و موانست میخواهد ترک یار و دیار کند و باز ما را در تنهایی خویش شناور سازد. رمضان که به سمت روزهای آخر پیش می‌رود، احساس وداع در دل، شعله می‌کشد و زبانه‌هایش، اشکم را در چشم‌خانه گرم می‌کند. احساس خداحافظی با تمام لحظه‌های کرامت‌افزای رمضان که هر آن و ثانیه‌هایش با روزها و ماههای بسیاری پهلو میزند، بر آنها که فیض و رحمت این ماه را درک کرده‌اند، تلخ می‌نماید.چطور می‌توان به عادت روزهای روزه‌داری، دلتنگ لحظه‌های آوابخش افطار نشد؟
اینک در آستانه حلول هلال ماه شوال، خوشحال و خرسند از اینکه، فطرت خدایی خویش را به مدد لحظه‌های دعا و نیایش و تراویح قرائت قرآن این ماه از تمام رنگهای غیر خدایی پاک و پیراسته ساخته‌اند، چشم انتظار به آسمان دارند تا شاهد لبخند صمیمیت و رضایت پروردگار باشند.
اینگونه است که عید فطر روز خوشحالی و درخشش فطرتهای طراوت یافته‌ای است که با امید (لعلکم تتقون) دوست، یک رمضان دیگر در معرض وزش نسیم رحمت و مغفرت او قرار گرفتند تا پیرایش شوند.
و باید گفت: «هیناً لکم، و عیدکم مبرور وسعیکم مشکور»، عید فطر بر صاحبان فطرتهای شستشو یافته از رهگذر رمضان مبارک باد.
حضرت علی(ع) به مناسبت عید فطر خطبه‌ای قرائت کرده و در آن، این روز را به قیامت تشبیه فرموده است:
ای مردم! این روز شما، روزی است که نیکوکاران در آن پاداش می‌گیرند و زیانکاران و تبهکاران در آن مایوس و ناامید می‌گردند.
دنیا محل مسابقه است و آخرت زمان اجر گرفتن، بهشت جایزه برندگان این مسابقه و جهنم جزای بازماندگان است.
(عید فطر) شبیه‌ترین روز به روز قیامت است چون در قیامت عده‌ای که زیان‌کارند، تاسف می‌خورند و غضبناک می‌گردند و عده‌ای که نیکوکارند رستگار و متنعم به نعمت‌های الهی می‌شوند.
ربنا تقبل منا صلاتتنا و صیامنا و قرائتنا ورکوعنا و سجودنا انک انت السمیع العلیم و تب علینا انک انت التواب الرحیم و اهدنا الی الحق و الی صراطک المستقیم. آمین
اللهم عجل لولیک الفرج
التماس دعا
