وضعیت بحرانی دنیا، وضعیت طبیعی دنیا است. شما در این وضعیت بحرانی که شکل عادی به خود گرفته است روحتان را با چه آرام می‌کنید؟ آرام بخش روح شما چیست، مکان‌های زیارتی، دیدن یک عکس، خواندن کتاب، پهلو گرفتن کنار ماسه‌های ساحل و یا...؟
هیچ وقت این نصیحت استادم را از یاد نمی‌برم که می‌گفت: هر وقت خواستی از تمام گرفتاری‌های دنیا رها شود از مسکن روحت استفاده کن.

  ادامه مطلب...

ارزو می کنم که اگر می خوابم فقط خواب باشم ,بدون کابوس ,بدون هذیان.
ارزو می کنم که اگر نیشخندی زدم فقط در مقابل سیلی محکمی باشد که صورت باورهایم را سرخ کرده.
هنگام کاشتن گلهای باغچه ام فقط گل بکارم ,طوری که ریشه هایشان دورهسته ی زمین گره بخورند.
هنگام گریستن فقط در حال گریه کردن باشم , طوری که سفره ی اب های زیر زمینی غم هایم لبریز شود و بیابان گلستان شود و امید فرمانروای دنیایم شود.
وقتی می دوم طوری بدوم که هرگاه پاهایم از من بازستانده شد با خاطراتش بتوانم از فلج شدن رویاهایم فاصله بگیرم.
وقتی که می خندم از عمق وجود بخندم , به نمایندگی از تک تک سلول هایم بخندم طوری که زردی دندانهایم هم پشت این خنده های خالصانه پنهان شود, برای همیشه.
وقتی اوازی می سرایم با نوای دل باشد تا پریشانی چادر زده بر سرزمین افکارم هم بار سفر ببندد.
وقتی می بینم , همه چیز را ببینم, بدون لنز بدبینی. اصلا چشمانم را به حال خود رها کنم خیلی بهتر می بینند!!!
هیچگاه پلک بر هم نگذارم اگر قرار است وجدانم به خواب ابدی فرو برود.
که شکستن قلب ها هیچگاه برایم به اسانی شکستن لیوان شیر صبحانه ام نباشد.
که اگر کمکی می کنم شیپور به دست گوش فلک را محتاج سمعک نسازم.
اگر به کسی مهر می ورزم فقط مهر بورزم , برایش دل نسوزانم.
که قانون جاذبه بر ابشار مشکلاتم فائق شود ,اما فقط هنگامی که بازماندگان زیر ابشار چتری برای بازکردن داشته باشند.
با دو گوشم بشنوم اما نه هر صدایی که تابلوی در دست تعمیر را سردر جاده ی اعتماد نصب می کند.
ذره ذره ی طعم خوشبختی را مثل اب شدن روکش شکلاتی کیک تولد زیر دندان حس کنم و حس کنیم.
که بقچه ی ارزوهایت گوشه ی صندوقچه ی ناامیدی اسیر موریانه ها نشود.

ارزو می کنم که بتوانم ارزوهایم را اراده کنم...

پروردگار عالم در وجود انسان نیروی پر ارزشی را به امانت گذاشته است که اراده نام دارد. اراده یعنی آن تصمیم قطعی که در مورد انجام دادن کاری و یا گفتن چیزی و یا رفتن به جایی می‌گیریم و بعد آن را انجام می‌دهیم. بسیاری از کارهای انسان از روی اراده انجام می‌گیرد و اگر اراده نباشد انسان دست به هیچ کاری نمی‌زند.
اراده انسان بر دو پایه استوار است:
1 بر پایه شناخت؛ شناخت کاری که می‌خواهد انجام دهد.
2 فواید و نتایجی که در‌ آن کار می‌بیند.
پس از آنکه انسان کاری را بررسی کرد و شناخت و بعد هم فواید و نتایج آن را در نظر گرفت، آنگاه توانایی‌های خود را در نظر می‌گیرد و با خود می‌سنجد که آیا این کار را می‌تواند انجام بدهد یا نه؟ وقتی توانایی خودش را در آن کار دید عزم را جزم می‌کند تا آن را به انجام برساند. در این هنگام است که نیاز به یک پشتیبانی دارد که از او حمایت کند.
کار اگر رضایت خداوندی را به همراه داشته و شرعی باشد پشتوانه خدایی هم دارد. پس وقتی کاری را مورد رضای خدا تشخیص دادیم نباید از آن کار بترسیم، بلکه باید به نام خدا، با اراده‌ای محکم به انجام آن مشغول شویم و تردیدی به خود راه ندهیم. قرآن کریم می‌فرماید: «وشاورهم فی الأمر فاذا عزمت فتوکل علی الله»(1) (آل عمران / آیه 153).
یعنی «با مؤمنین مشورت کن و چون تصمیم گرفتی با توکل بر خدا کار را شروع کن».
شنیده‌اید که می‌گویند فلانی اراده‌ای فولادین و یا آهنین دارد. ما نیز باید سعی کنیم چنین باشیم، اراده خود را پرورش دهیم و اگر کار را سنجیدیم و بررسی کردیم، ولی باز هم ترس داریم، نباید شک کنیم و بدانیم که همان وقت نقطه شروع کار است.
امیرالمؤمنین(ع) در نهج‌البلاغه چنین می‌‏فرماید: «اذا هبت اقراً نقع فیه».
یعنی «هرگاه از کاری ترسیدی بی‌درنگ وارد آن کار شو».
با نگاهی به زندگی شخصیت‌های بزرگ و چهره‌های موفق در عرصه‌های علمی، فرهنگی و هنری متوجه می‌شویم که آنان از اراده‌ای قوی برخودارند و برای رسیدن به هدف متعالی خود حداکثر بهره‌وری را از اراد‌ه‌ای که خداوند در وجود آنان نهاده است می‌برند.

مادر و پدر، اعضای تعیین کننده ی خانواده اند که نقشی موثر در پرورش صحیح رفتارهای جنسی فرزندان شان بر عهده دارند. آنان باید سعی کنند با شناخت مراحل رشد جنسی کودکان و نوجوانان، واقعیت های ظریف و آداب تربیتی مرسوم فرهنگ و جامعه ی خود را به فرزندان شان منتقل کنند.

ادامه مطلب...

 این هوش برخلاف هوش عقلانی که کامپیوترها هم از آن بهره مندند و نیز هوش عاطفی که در برخی از پستانداران رده بالا دیده می شود، خاص انسان است.هوش به عنوان یک توانایی شناختی در سال 1905 میلادی توسط آلفرد بینه و تئودور سیمون مطرح شد.

ادامه مطلب...

آیا احساس می کنید طرف مقابلتان به صحبت های شما گوش می دهد، آنرا درک می کند و شما را همانگونه که هستید می پذیرد؟ آیا رازهایتان را بدون ترس از داوری برای شریک زندگیتان مطرح می کنید؟ آیا دوست دارید با تمام وجود حرفهای او را بشنوید و با او احساس همدردی می کنید یا می خواهید مدام او را زیر سوال ببرید و در مقابل او جبهه بگیرید؟

  ادامه مطلب...

روزی فرا خواهد رسید که جسم من آنجا زیر ملحفه سفید پاکیزه ای که از چهار طرفش زیر تشک تخت بیمارستان رفته است، قرار می گیرد و آدم هایی که سخت مشغول زنده ها و مرده ها هستند از کنارم می گذرند.

ادامه مطلب...